De verslaggever hangt precies aan de telefoon als Arie Hoeke aan zijn pauze begint. “Dat komt goed uit”, aldus de montere Wijk en Aalburger. Hij heeft net gelost in Amstelveen en heeft vanmiddag nog een ritje te gaan naar Aalsmeer. Arie is Benelux chauffeur en rijdt al in het rond voor E. van Wijk sinds zijn zeventiende jaar. Zeventien jaar Arie? “Nee dat begrijp je verkeerd. Ik werk al wel sinds die tijd bij E. van Wijk. Ik ben begonnen in het warehouse, toen nog in Genderen. Van een warehouse had toen nog niemand ooit gehoord trouwens, wij noemden dat gewoon ‘de loods’ of ‘de schuur’. Ad van Wijk heeft mij aangenomen. Dat was wel een mooi verhaal eigenlijk. Want toen ik moest komen praten zat ik tegenover twee mannen. Ik dacht “Wie is nou de grote baas? Ik mikte op degene die er het deftigste uitzag. Achteraf bleek dat Ad dat juist niet was. Kun je nagaan hoe laagdrempelig hij overkwam. Altijd tijd voor een praatje en geïnteresseerd in de mens. Ewout ook trouwens.” Arie is nu 53 jaar. Een bak met ervaring. Ervaring die hij bij E. van Wijk mag overbrengen op mensen die het vak willen leren. Gedurende een tot drie weken neemt hij een nieuwkomer onder zijn hoede. Wat leer je ze dan Arie? “Op de eerste plaatst de wagen natuurlijk. Bijvoorbeeld hoe je aan komt rijden en hoe je achteruit in moet rijden. Net als lading vastzetten en goed opletten dat je geen schade rijdt. Maar ook de klantomgang, hoe wij bij E. van Wijk willen dat je een klant behandelt, dat hoort er zeer zeker ook bij.” Kun je zeggen dat de snelste leerlingen later ook de beste chauffeurs worden? “Nee, dat heeft er niets mee te maken. Sommigen hebben meer tijd nodig om het op te pikken, maar die kunnen net zo goed later een hele goede chauffeur worden.” Zijn eerste ritje voerde hem destijds naar Rumst in België met een vracht aluminium in een open auto. Er volgden nog vele kilometers. Arie werd er zelfs beroemd mee. Het truckersblad Truckstar had hem geïnterviewd over een wagen waarin hij op een gegeven moment bijna 2,1 miljoen kilometer op de teller zag staan. “Dat was een superauto. Een DAF 105. Nooit zo’n fijne auto gehad, eentje met wat overcapaciteit. Dat merkte je wel als je in de klim zat.” “Heb je even een momentje?’ ,vraagt Arie aan de verslaggever. “Ik krijg hier net een balletje gehakt en een sateetje aangeboden bij Pro-Coatings.” Tja, geen wonder dat Hoeke zo dol is op zijn werk… Waarom is het leuk om chauffeur te worden? Vragen we hem tot slot. “Het is veel meer dan even een palletje van A naar B rijden. Iedere dag is anders. In die 36 jaar is nog geen een dag hetzelfde geweest. Je komt op de mooiste plekken en hebt veel contact met mensen. Dat verveelt nooit. Als je door de Ardennen rijdt of door Tirol naar Italië. Dat is net een schilderij.”